Beginnen is accepteren dat je niet weet waar het eindigt
Margo van Erkelens
Kom even met ons mee naar Ouddorp, in de kop van het eiland Goeree-Overflakkee. Een geliefde plek voor mensen die willen genieten van de elementen, voor mensen die inspiratie nodig hebben, verdriet willen verwerken door met het hoofd in de wind te gaan staan of romantiek willen vieren door het ruisen van de zee samen te beleven. Een thuishaven voor natuurliefhebbers die willen zien, ruiken en voelen. Geen wonder dat dit dorp voor kunstenares Margo van Erkelens (ze is opgegroeid aan de kust en werkt er) een onuitputtelijke bron van inspiratie is. “De natuur is mijn grootste inspiratiebron. Dat gaat gewoon zo, als je opgroeit aan de kust”, zegt zij nuchter. Margo werkt met veel verschillende materialen en texturen en laat zich telkens weer op een creatieve reis meenemen, als haar iets opvalt in de natuur. Excellent Magazine spreekt met haar over de constante zoektocht naar nieuwe elementen, de evolutie in haar creaties en over de diepere betekenis achter haar pakkende werk.
De natuur als grootste inspiratiebron
“Alles wat ik buiten waarneem, kan aanleiding zijn voor het maken van een nieuw kunstwerk”, vertelt Margo. “Of dat nu de ribbels op het strand zijn wanneer de zee zich teruggetrokken heeft, de kleur van de lucht bij een naderende storm, of het wapperen van gras in de wind. Ik zie en beleef alles heel intens. Zelfs de minuscule sporen die zeewormen achterlaten in nat zand vallen me op. Je ziet die dingen terug in mijn werk.” Het werk van Margo is zeer divers, omdat ze zichzelf geen beperkingen oplegt in materiaalgebruik. “Dat is dan ook een constante zoektocht. Soms dient een materiaal zich aan en vraagt het erom te worden verwerkt, soms heb ik een idee in mijn hoofd en begin ik een zoektocht naar het materiaal dat juist daarbij past.” Margo maakt texturen, portretten, landschappen en objecten. Zeer divers in materiaalgebruik, altijd abstract maar herkenbaar en uitgevoerd in aardse kleuren. Om een paar bijzondere materialen te benoemen: Margo werkt onder andere met vilt van schapenwol en bodemvondsten die zij door de jaren heen heeft gevonden.
Werken in lagen
“Ik werk graag in lagen”, geeft Margo aan. “Ik word zelf blij van het aanbrengen van een diepere gelaagdheid in mijn werk.” Dat die gelaagdheid iets met de kijker doet, kunnen we beamen. Wanneer we de portretten als voorbeeld nemen, dan lijken deze in eerste instantie anoniem, maar als je langer kijkt, maakt de anonimiteit plaats voor een zekere intimiteit. Alsof we een inkijk gegund krijgen in het hoofd van de geportretteerde. “Die diepere gelaagdheid komt voort uit de ontwikkeling die je als kunstenaar doormaakt. Ik ben nu 53 jaar en heb de nodige levensbagage. Dat neem ik mee in het werk. Bovendien staat elke laag voor een momentopname van hoe ik me voel. Er ligt veel gevoel, veel emotie in alles wat ik doe. Het is een vertaalslag die ik maak van wat ik aan inspiratie buiten heb opgedaan, gecombineerd met mijn bagage en hoe ik me op dat moment voel. Dat gevoel wordt het dna van het kunstwerk. Mensen voelen dat. Het komt om die reden af en toe voor dat mensen die mijn werk beleven daar tot tranen toe geroerd door raken. Dat is een machtig compliment als dat gebeurt. Kunst mag ontroeren, het deelt namelijk de emotie van de maker met je.”
Over elk nieuw kunstwerk doe je levenslang
Kunst maken is gevoelens omzetten in expressie. Margo: “Over elk kunstwerk doe je levenslang. Elk nieuw kunstwerk heeft de bagage bij zich van alle voorgaande werken. Een heel leven dus. Aan inspiratie heb ik nooit gebrek en de creativiteit die ooit is aangewakkerd stopt nooit meer. Het mooie is dat kunst een blijvende boodschap vertelt. Over honderd jaar raakt kunst nog steeds mensen, omdat je een gevoel hebt vereeuwigd. De dialoog tussen kunstenaar en kijker wordt overgebracht door het kunstwerk. Dat is een energie die nooit meer weggaat. Dat gevoel … dat spoort mij aan om zo lang als ik kan kunst te blijven maken. Voor elk kunstwerk geldt: beginnen is accepteren dat je niet weet waar het eindigt. Van dat avontuur geniet ik elke dag.”
Tekst: Jan Mol
Fotografie: Robert Roozenbeek